La vida de Kimsita

¡Hola!

We zijn alweer een week verder en wat is de tijd voorbij gevlogen. Vandaag (woensdag 13/03) ben ik over precies 5 weken terug thuis, ik zou zo graag wat langer blijven… . Nuja, ik kan piekeren zoveel ik wil, maar op dinsdag 16 april stijgt mijn vlucht onverbiddelijk op vanuit Quito.

 Over tot de orde van de dag: wat doet Kim allemaal in Ecuador? Wel ik zal het jullie eens vertellen:

De voorbije werkdagen werkten Zoë en ik aan onze gids rond coöperatief leren. Onze gids zal bestaan uit 3 hoofdstukken en de eerste 2 zijn al af. Het eerste hoofdstuk gaat over coöperatief leren in het algemeen en de verschillende samenwerkingsvaardigheden. Het tweede hoofdstuk gaat over werken met rollen en we maakten enkele rolkaarten op papier, volgende week gaan we de kaarten echt vervaardigen met materiaal. Nu zijn we volop bezig aan hoofdstuk 3, waarin we verschillende coöperatieve samenwerkingsvormen gaan beschrijven.

Als we alle theorie hebben uitgeschreven, wordt deze nagelezen (vooral op foute vertalingen) door een lector van de ISPED. Een gids maken in het Spaans is één ding, de correcte vakwoordenschat gebruiken is vaak een andere zaak, maar we doen ons best!! De site ‘Google Translate’, onze prisma-woordenboeken en de site ‘Mijn Woordenboek’ zijn onze nieuwe beste vrienden. Tenminste als het internet het niet weer eens laat afweten, want Zoë en ik merkten de laatste weken al vaak hoe vanzelfsprekend wij het internet eigenlijk vinden.

 

 

Uiteraard hebben we de voorbije week niet enkel gewerkt, we deden ook weer enkele uitstapjes en zagen nieuwe delen van Ecuador.

 Op zaterdag gingen Zoë en ik eerst naar Peguche; we hebben wat gewandeld, de watervallen bekeken en nog meer gewandeld. Onderweg verloor ik ook ergens mijn gsm, maar ik had het gelukkig op tijd door en door wat terug te wandelen heb ik hem teruggevonden. Ik denk dat ik Zoë heb geholpen enkele van haar ‘grootste’ angsten (claustrofobie, hoogtevrees, …) te overwinnen, want ik heb haar niet altijd op de best bewandelbare paden meegenomen. De foto’s zeggen denk ik genoeg, kijk en oordeel zelf maar!

Een smal, donker gangetje...

Een smalle, schuine houten balk.

 En een 'speciale brug' (op een 10-tal meter hoogte)!

 

Daarna gingen we nog eens naar Plaza de Ponchos, de laatste souvenirtjes werden gekocht. Jammer genoeg vonden we weer niet waar we naar op zoek waren, ik zag de eerste week hier een super mooie laptoptas, maar die is sindsdien nergens meer te vinden. We konden vandaag wel onze tweede podcast maken en zo blijven we ook mee met de taken van Artevelde.

 

 

’s Avonds was er nog een Skype-date tussen mijn mama en mijn Ecuadoraanse mama en papa, dit gesprek kwam er vooral op vraag van mijn papa Angél. Zo hebben ze elkaar virtueel ontmoet en elkaar wat kunnen vertellen over zichzelf, met mij als vertaler.

Daarna deed mijn familie een soort van ritueel, want er was iets aan de hand. Ik weet nog steeds niet wat het probleem was, maar sinds het ritueel zijn ze terug vrolijker. Ben ik even blij dat het is opgelost, want mijn mama en enkele van mijn zussen huilden veel de laatste dagen.
Ik mocht niet meedoen aan het ritueel, maar ik heb me helemaal niet verveeld, want ik werd aangesteld als oppas voor Matéo: we hebben gekleurd en op een ‘stoere’ manier muziek geluisterd. Het is en blijft een zalig kind!

 

Op zondag wou mijn ‘papa’ mij heel graag meenemen naar Cotacachi, zijn geboortestad. Hij liet ons eerst de stad zelf zien, die erg bekend is om het leer. We bezochten de parken, kerken, leermarkt, voedselmarkt, …

 

 

 

Daarna gingen we met een camionetta naar het ‘gehucht’ San Pedro, waar mijn 'papa' geboren en getogen is. We maakten kennis met zijn ouders en enkele tantes, nonkels en neven.

 

 Mi abuelita

 La camionetta

 Mi abuelito

 

Om ons nog wat meer van Ecuador te laten zien, nam mijn papa ons (= Zoë, Tami en ik) mee voor een wandeling met prachtige uitzichten! De batterij van mijn camera liet het op dat moment afweten, gelukkig kreeg ik de foto’s van Zoë. Het uitzicht was werkelijk prachtig, we konden bijna alle belangrijke steden van de provincie zien liggen.

 Op de terugweg namen we wat hout mee voor mijn oma om op te koken.

 

Rond een uur of 17 gingen we naar huis, want het was ondertussen beginnen regenen. Door de hevige regenval maakte ik mijn zoveelste slipper op een berg, deze keer had ik jammergenoeg heel wat getuigen. Mijn broertje, David lacht er nog steeds mee.

Vandaag gingen we met de ISPED nog een keer naar de politieschool, ik schreef hier al eerder over. De vorige keer gingen we naar enkele sketchen kijken, maar vandaag was het een 2 uur durende voorstelling voor ouders, familie, vrienden en de ISPED. In de voorstelling kwamen verschillende dingen aan bod: marcheren, sport, turnen, wapengebruik, ...

 

Het belangrijkste heb ik nu wel gezegd, er zijn enkel nog 2 kleinigheden:
- Ik zei het al aan een paar mensen, maar nagetoeterd en gefloten worden is hier erg normaal. Maandag heb ik eens geteld en ik werd opweg naar huis 18 keer nagetoeterd en gefloten. Het blijft toch iets om aan te wennen, maar ondertussen zwaai ik al gewoon vriendelijk terug naar de mannen.
- Ik ben een beetje ziekjes deze week, mijn maag en darmen doen wat moeilijk. Ik laat me echter niet kennen en blijf gewoon gaan!

Zo had ik alweer een superleuke week, met toffe uitstappen en ervaringen dankzij mijn super gezin en de ISPED! Ik ga nu nog 1dag werken en donderdagavond vertrek ik richting de kust, Salinas is de bestemming. Drie dagen aan de zee, ik heb er al zin in!

 

¡Hasta luego!

PS: de naam 'Kimsita' is mijn nieuwe naam, vooral mijn gezin spreekt mij op deze manier aan. Het is een beetje zoals Kimmetje. Als ze het echter over mij hebben in een gesprek, dan wordt ik 'la Kim' = 'de Kim', alsof ik een voorwerp ben die besproken moet worden.