Vacaciones!

Ja, jullie lezen het goed ik heb vakantie, 2 weken lang. Ik schreef het al eens eerder op mijn blog, maar ik wou jullie er toch nog even aan herinneren! En ja, ik zit heus niet stil tijdens de vakantie…

Hieronder een overzicht van de belangrijkste vakantiezaken tot nu toe:

Klein hartje… groot hart!

Ondertussen ben ik 3 weken in Ecuador, ik vertrok eerlijk gezegd met een erg klein hartje. Maar het kleine hartje werd een groot hart, vooral ten opzichte van mijn familie en de prachtige omgeving. Het wonen bij de familie bevalt me wel, ik begin meer en meer te beseffen dat het een enorm unieke ervaring is om bij Otavaleños te wonen.

De berg waar het huis staat vind ik zalig, al wordt het misschien ook nog eens mijn dood. Het regende de laatste dagen af en toe eens, de paden worden dan reuze glijbanen… En wie mij een beetje kent, die kan het al raden, ik ben al meerdere keren naar beneden gegleden. Voorlopig kom ik er nog goed vanaf, buiten een paar vuile broeken en schoenen en een bezeerde poep, niets ernstigs.

Ik heb dus een zeer groot hart voor mijn familie, ze zijn zo warm en ontvangen mij echt met open armen. Ze proberen mij zoveel mogelijk te betrekken in het gezinsleven en nemen mij overal mee naartoe. De momenten ’s avonds dat we met zijn allen aan tafel zitten of wanneer een van mijn zussen bij me op bed komt zitten om bij te praten, ik vind het allemaal zo ontzettend leuk!!

Ik blijf echter ook soms een klein hartje hebben, op de berg wonen heel erg veel honden. De honden hier zien er allemaal zo eng uit, ik loop er dan ook liefst zo snel mogelijk voorbij. Voorlopig blijft het echter beperkt tot blaffen en achtervolgd worden door de ‘enge’ beesten.

Wat mijn hartje momenteel super klein maakt zijn de muizen, mensen die mij goed kennen, die weten dat ik als de dood ben voor muizen. En deze week ontdekten Mayra en ik dat we met muizen zitten in huis, we sprongen dan ook gezamenlijk op mijn bed en begonnen hard te tieren… Mijn ‘mama en papa’ kwamen binnen en begonnen hard met ons te lachen, waarop een gemeenschappelijk slappe-lach-moment volgde. Ik denk dat we gewoon zullen moeten leren leven met het feit dat er muizen zijn, want ik ben ze al meerdere keren tegengekomen en ik kan niet blijven overal opspringen. Het is alvast een troost dat ik niet de enige ben met enorm veel schrik.

Zoë die zou vast zeggen dat het aan mij ligt, want ik ben bang van enorm veel dieren. Kijken is voor mij echt geen probleem, zolang het maar op ruime afstand is.

Correr

In België hoorde ik al vele malen mensen zeggen: “Dank u, Evy Gruyaert!”. Wel ik roep vanaf nu luidkeels: “ Gracias, Toa Elena Guandinango Conejo (en Luis Angel)!!!”. Ik ben deze vakantie tot nu toe al 3 keer om 5u30 opgestaan, iets voor zes vertrekken we om te gaan lopen. We liepen al 2 keer meer dan 1u30, de laatste keer was het iets korter.

Het lopen gaat hier geweldig goed, beter dan ik verwachtte gezien de hoogte en de vele bergen. We plannen tussen het lopen wel regelmatig wandelstukken, want soms gaat het echt te stijl om te lopen. De uitzichten zijn hier prachtig en dat maakt het lopen bij zonsopgang zo fascinerend. Als we dit de volle 3 maanden volhouden, dan kom ik in goede conditie terug!

Competición deportivo

Het is hier vakantie en bijna carnaval, dat wil zeggen dat er zowel in Peguche als in Agato sportwedstrijden zijn. We gingen de voorbije week al naar allebei de dorpjes om te kijken naar de wedstrijden, we gingen op woensdag-, donderdag- en zaterdagnamiddag. Ze spelen basketbal, volleybal en voetbal; de wedstrijden zijn zowel voor jongens als voor meisjes.

In Agato is de hoofdprijs zelfs een auto!! Het is leuk om op deze plekken te zijn, er is enorm veel volk en er is constant muziek. Je kunt er van alles kopen om te eten en drinken, één gezellige boel dus!

La comida

Het eten blijft hier iets apart, maar ik blijf dan ook proeven. De voorbije week was erg aangenaam voor de smaakpapillen in mijn mond. Ik heb weer verschillende nieuwe zaken geproefd en al dan niet lekker bevonden!

• Empanadas: dit vind ik heerlijk! Ik at ze al gevuld met kaas, banaan, kip en groenten.
• Fritadas: deed mij een beetje denken aan kroketten die niet genoeg gebakken zijn. Niet slecht, maar ook niet wauw!!
• Helados de paila: overheerlijke sorbet, gemaakt in grote koperen pannen op een laag stro en gezouten ijs.
• Nogados: een soort van nougat uit de stad Ibarra. Lekker, maar ik had al beter gegeten.
• Arrope de mora: een kleverige bramensiroop, die je moet aanlengen met water. Enorm zoet, lijkt een beetje op grenadine.
•  …

De meeste dingen vind ik echt super lekker, maar het is altijd veel te veel. Als desayuno (=ontbijt) krijg je hier al een gigantisch bord met rijst, groenten en een ei. Als almuerzo (=lunch) krijg je steeds een grote kom soep, die voor mij al een volledige maaltijd is; en een bord met rijst, groenten en vlees. Dit telkens geserveerd met heerlijke vruchtensappen!

Gelukkig wordt er thuis ’s avonds niet meer zoveel gegeten, met een tas thee en een broodje kom je er meestal vanaf. Soms is er echter ook nog soep of rijst, ik sla dit meestal af en neem genoegen met mijn brood.

 
Fin de semana 1

Het eerste weekend van de vakantie werd ik door Toa bij Liz en Zoë gedropt, ik had eerst niet zo goed door waarom ik er 2 keer moest blijven slapen. Maar het werd mij al snel duidelijk, ik bleef er van zaterdagavond tot maandagavond.

Het neefje van Toa, Kevin die 13 jaar was, is overleden tijdens carnaval aan de Lago de San Pablo en in die 2 dagen was er de begrafenis en zo… . Het was een trieste gebeurtenis voor de hele familie en ze wilden mij er denk ik niet te veel in betrekken, ik bleef dan ook bij Liz. Achteraf gezien ben ik blij dat ik het niet allemaal moest meemaken, ook al was het bij Liz ongelooflijk saai.

Zoë en ik hadden enorm uitgekeken naar de uitstap richting Cuicoche, maar de zondag zaten we om 16 uur nog steeds bij Liz thuis en Cuicoche werd vervangen door Yahuarcoche. Ook een mooi meer, maar op zich niets vergeleken met wat we verwachtten. De familie van Liz was vervolgens erg lui aan het meer en elke afstand, hoe klein ook, moest met de auto worden overbrugd.

De maandag had Liz opnieuw geen plannen met ons, het werden dus 2 dagen van lezen en computeren. We verveelden ons te pletter, maakten uit verveling zelf een volledige kan limonada, die we vervolgens uit verveling volledig opdronken, met buikpijn tot gevolg! Gelukkig gingen Zoë en ik ook nog een kleine wandeling maken in San Roque om toch nog eens buiten te zijn.

Día de trabajo

Op dinsdag hadden Zoë en ik een ‘werkdag’, we werden om 10 uur op de ISPED verwacht. Er kwam bezoek uit België, Griet van Herck, de verantwoordelijke van de Arteveldehogeschool voor internationalisering in Ecuador.

Na heel wat pushen, liet Toa mij uiteindelijk alleen met de bus gaan, ze is echt overbezorgd… . Maar ik ben er veilig geraakt en ook veilig terug thuis afgezet.

Na de korte meeting op de ISPED namen Stijn en Griet ons meer naar de UTN in Ibarra, onderweg gingen we nog eens lekker eten aan de Lago de San Pablo. In de UTN werden we door heel wat mensen ontvangen en werd er heel wat besproken.

Het belangrijkste voor Zoë en mij was de ontmoeting met Ramiro, de leraar van de traditionele Ecuadoraanse dansen. We gingen op vrijdag opnieuw naar hem en maakten enkele praktische afspraken. Vanaf dinsdag 19 februari volgen Zoë en ik officieel dansles in het UTN, we kijken er alvast heel erg naar uit!

Comprar ropas

Op woensdagvoormiddag gaf Toa mij de boodschap om Zoë op te bellen, ze moest om 10u30 aan de terminal zijn. We gingen kleren kopen!!! Dankzij mijn ‘mama’ gingen we naar de goedkoopste winkels en kochten Zoë en ik onze typische plaatselijke kledij… .

Er was echter één probleem, ik ben te groot en voor mij moeten er dan ook een paar dingen verlengd worden. Ze zullen binnen enkele dagen klaar zijn! Want ja hoor mensen, vooral mama en Annaïs, ik ga nog eens ergens te groot voor zijn, wie had dat ooit gedacht!

De typische traditionele kleding bestaat uit het volgende:

• Camisas, een witte geborduurde bloes;
• Rebozos, een sjaal die rond je schouders hangt;
• Anakus, een lange, donkere rok met daaronder een witte rok;
• Walkas, goudkleurige kralenkettingen;
•  Maki watana, rode kralenarmbanden;
• Cintas, geweven doeken in het haar en om de middel.

Funeral

Op donderdag was er alweer een begrafenis, deze keer van een iets oudere man die op de berg woonde. Deze keer werd ik nergens gedropt en mocht ik het hele gebeuren gewoon meevolgen. Wat een unieke ervaring was, want Otavaleños gaan hier toch anders mee om.

We vertrokken met een heuse begrafenisstoet naar de kerk, daar werd er een korte ceremonie gehouden. Dit leek heel erg op een gewone mis, maar met andere liedjes, Toa en haar vrienden zongen live. Na de mis gingen we weer met een stoet naar het kerkhof. Er werd toch zeker 6 kilometer gewandeld.

Het kerkhof is enkel voor Indigenas, dat voor de Mestiezen ligt iets verderop. Het was een vreemde bedoening voor mij, want het kerkhof was enorm druk. Er waren enorm veel mensen en die zaten gewoon vanboven op het graf van hun familieleden. Zo zaten wij met het hele gezin vanboven op het graf van Enty, dit was het tweelingbroertje van David. Hij stierf aan wiegendood op de leeftijd van 8 maanden. 

Iedereen had eten mee en er werd geruild onder elkaar. Ik  kreeg op het kerkhof zeker 6 bananen en broodjes in mijn handen geduwd en ook potten met ander eten. Het enige probleem was dat ik door de gedachte dat ik op een kerkhof was en vanboven op een graf zat, geen hap door mijn keel kreeg.

Ik heb enorm goed geobserveerd, maar het bleef een aparte ervaring. Ik had het wat moeilijk met enkele zaken op het kerkhof en was dan ook blij dat we rond 14uur vertrokken richting Peguche om te gaan basketten.

Ik had voor die dag echter nog niet genoeg gelovige zaken gedaan, van 17u tot 17u30 gingen we naar een mis. Aansluitend gingen we nog 2 uur naar de kapel met alle jongeren om te bidden met de paternoster. Opnieuw een dag met een overdosis kerk en geloof! Ik blijf er echter wel enorm veel respect voor hebben.

Ibarra

Op vrijdag gingen Zoë en ik alleen naar Ibarra, de ciudad blanca. Een leuke stad om te bezoeken, maar we waren het er allebei over eens dat we Otavalo leuker en mooier vinden. Mijn familie had de stad dan ook afgeschilderd als erg gewelddadig en ze waren er niet gerust in dat wij helemaal alleen naar die grote stad gingen. We kwamen er gelukkig zonder kleerscheuren vanaf en werden niet bestolen.

We bezochten het toeristische gedeelte van de stad, met vele parken, kerken en kathedralen. We liepen door de Mercado Amazonas en langs la Esquina del Coco. In het oude stadscentrum proefden we ook van typische zoetwaren uit Ibarra. Het was een leuke dag, met erg veel zon en heel wat wandelen.

Zoë en ik hebben besloten om er nog eens terug te keren en dan de trein te nemen vanuit Ibarra naar de Primer Paso, een typische toeristenuitstap die ook wij gaan maken, het is richting de kust en klinkt veelbelovend.

Día de familia

Vrijdagavond was een echte familieavond, we zaten met zijn allen gezellig aan tafel, want zetels hebben we niet en praatten over van alles. Ik leerde weer wat nieuwe woorden in het Kichwa en zij leerden enkele woorden Nederlands.

Op zaterdag liep de wekker om 6 uur af, want om 6u30 ging ik mee met mijn ‘papa’. We bezochten zowat alle markten van Otavalo. We begonnen op de veemarkt, gingen vervolgens naar Plaza 24 de mayo, daarna naar Plaza Copacabana. Om af te sluiten brachten we een bezoekje aan Plaza de Ponchos en de omliggende straten.

Vervolgens kwam mijn ‘mama’ ons vervoegen en gingen we richting Agato om te eten en naar het voetbal te kijken. Rond 16uur gingen we naar huis en nu zit ik hier een bericht te schrijven, zodat jullie ook weten wat ik hier allemaal doe.

Straks vertrekken we nog richting een ‘miss-verkiezing’, ze kiezen hun reina de carnaval.

Asha kashkaman (=tot later)!!!!