Vacaciones²: carnaval, excursiónes y eleciones

Imanalla!!! Hola!!!

Cómo está? Muy bien, gracias. Zoals je ziet, met mij gaat alles dus prima. Ik had verwacht vandaag terug op de schoolbanken te zitten, het is echter maandag en we hebben al 2 weken vakantie gehad. De verkiezingen hebben er echter anders over beslist, we hebben een extra dagje vrij. Het ideale moment dus om een uitgebreid blogbericht te schrijven, die ik straks bij Zoë en Liz online kan plaatsen.

Het is momenteel erg regenachtig en ik had gisteren ook al afgesproken met Zoë dat ik naar haar kwam, lekker binnen op de computer werken: blog aanvullen, mails controleren, skypen, … . Allemaal dingen die de voorbije 2 weken erg moeilijk waren, buiten de korte bezoekjes aan de internetcafés. Je krijgt dus vandaag ook terug foto’s te zien.

Laten we overgaan tot de kern van de zaak: wat deed Kim in de tweede week van de vakantie?

Domingo 10/02

Vandaag mocht ik mee met Sabry, één van mijn klasgenoten, ze woont in Atuntaqui en wou mij graag eens een dagje meenemen in haar leven. De dag begon vroeg om kwart voor 8 werd ik al  in Ibarra verwacht, dat wilde zeggen om 6u30 thuis vertrekken.

Ik werd in Ibarra opgewacht door Sabry en haar broer Jefferson, we gingen naar de kerk. Je zult waarschijnlijk denken: ‘Alweer naar de kerk!’. Dat was inderdaad zo, maar deze keer was het geen katholieke kerk, Sabry en haar familie zijn ‘Cristiano’. Ik ben er uitgeraakt dat zij ook geloven in Jezus en God, maar in hun kerk hangt geen enkele afbeelding van uit de bijbel. De misdienst verliep ook volledig anders, er werd de hele tijd gezongen. De tekst van de liedjes werd met de beamer geprojecteerd (erg handig!), zodat iedereen kon meezingen. Ondertussen stonden alle mensen met hun handen in de lucht en ogen gesloten, sommige vielen spontaan op hun knieën en begonnen erg hard te huilen. Gelukkig liep er de hele tijd een man rond met papieren zakdoekjes, die deze gewillig aan deze mensen gaf. Op het einde van de dienst, die 2 uur duurde, werden alle nieuwelingen naar voor geroepen en gezegend. Ik ben nu dus ook officieel opgenomen in de ‘Cristiano’-gemeenschap.

Na de kerkdienst reden we met de auto van Ibarra naar Atuntaqui, de stad waar zij wonen en de rondleiding kon beginnen. Omwille van carnaval en de vakantie was er feria, wat wil zeggen dat er heel veel kraampjes waren met eten, alle winkels waren geopend op zondag en gaven fikse kortingen, er werden modeshows gegeven en er stonden vele groepjes straatmuzikanten. Ik werd deze dag dan ook de trotse eigenaar van een nieuwe cd, voor maar 3dollar kocht ik een cd met 14 liedjes met typische muziek van hier. Over de middag gingen we fritadas eten, ik ben er nu dus uit dat de term ‘fritadas’ slaat op het vlees en niet op de half gebakken kroketten die ik de vorige keer kreeg. Tenslotte brachten we nog een uurtje door in de winkel van de mama van Sabry, waar ik vele kennissen van hen ontmoette en ik blijkbaar erg in de smaak viel. Er waren verschillende vrouwen die mij wilden koppelen aan hun zoon, neef, buurjongen, … .

Rond 16uur ging ik terug richting Otavalo, waar ik Zoë ging oppikken aan de terminal. Ze was door Toa uitgenodigd om mee te komen naar Pawkar Raymi, een feest die enkel voor indigena’s is. Het ideale moment dus om onze anakus aan te doen. We werden door de familie aangekleed en opgemaakt om mee te gaan. Pawkar Raymi was dit jaar in Peguche, het is een feest die te maken heeft met een zegening en met bloemen. Er werden in het begin dan ook enkele mensen gezegend, maar al snel ging het over tot een echt feest. Er kwamen verschillende bands, die allemaal danseressen hadden meegebracht, prachtig om te zien. Na een tijdje begonnen we dan ook zelf allemaal te dansen, nu ja: ‘dansen’. Dansen is voor de indigena’s gelijk aan in een kringetje stappen op het ritme van de muziek en af en toe van richting veranderen. Hoe dan ook; meer dan een unieke ervaring en het ideale moment om een familiefoto te trekken.

Lunes 11/02

Vroeg dag! Nadat we gisteren pas rond 2 uur ’s nachts in ons bed beland waren, moesten we er vandaag weer vroeg uit. Mijn familie heeft echt nog nooit van uitslapen gehoord, ik heb deze vakantie nog geen enkele keer langer dan 7 uur kunnen slapen. Meestal staan ze hier op rond 5u30 – 6uur en dan doe ik gewoon mee, terwijl we vaak pas rond 23uur in ons bed zitten. Ook vandaag werden we dus vroeg wakker van al het lawaai en de bedrijvigheid rondom ons.

Na het ontbijt werden Zoë en ik meegenomen door Toa naar Parque Aquatico, aan de Lago de San Pablo. We gingen daar carnaval vieren, het was echter een bewolkte dag en door de weinige uren slaap (en de bijhorende kou), had ik dan ook niet zoveel zin om kletsnat te worden. Ik weet niet meer of ik dit al vertelde, maar carnaval hier is hetzelfde als ‘waterspelletjes’. Je word hier overgoten door emmers water, als je pech hebt wordt je zelf in de meren of beken gegooid. Verder kun je ook volgespoten worden met espuma, een soort van schuim en in het slechtste geval krijg je een ei of bloem over je hoofd. Vandaag bleef ik gelukkig gespaard, buiten een beetje espuma werd ik niet het slachtoffer van Toa’s vrienden.

Wij gingen redelijk vroeg weg van carnaval, alle vrienden van Toa gingen verder vieren in Peguche, terwijl wij gewoon de bus naar huis namen. Zoë en ik ploften ons op mijn bed en vielen beiden in slaap, ja we waren echt moe… . Een beetje later ging Zoë naar huis en besloot ik om mijn cursus Spaans erbij te nemen en wat te herhalen, verder dan hoofdstuk 2 ben ik deze vakantie echter niet geraakt: druk, druk, druk!!!

Martes 12/02

Ook op dinsdag begon de dag weer vroeg, maar ik was beter uitgerust dan gisteren en besloot dan ook maar onmiddellijk aan de slag te gaan. De hele voormiddag was ik druk aan het werk met de familie en voor mezelf. Wat kun je doen op 1 voormiddag in Ecuador: groenten snijden, koken, de tafel dekken, afwassen, kleren wassen, maïs ‘plukken’, cañas de azúcar snijden en eten, op ‘fruitjacht’ gaan, … . Zoals je ziet, ik heb dus echt niet stil gezeten. Het maïs plukken was een lastig werk, waar je pijn van krijgt aan je duimen. We moesten van een 50-tal maïskolven elk stukje maïs één voor één van de kolf duwen met onze duimen. Na dit werk was het tijd voor de cañas de azúcar, of in het Nederlans: suikerrietstengels. We moesten ze eerst pellen en snijden, daarna steek je ze in je mond en bijt je er op, een erg zoete smaak, je mag/kan ze wel niet inslikken. Tijdens onze ‘fruitjacht’ aten we limoenen, guaves en granillas; dat laatste is een soort fruit die lijkt op passievrucht, maar iets minder zoet.

Rond 12 uur vertrok ik met Toa, David, Judith, Luis en Matéo naar Agato om carnaval te vieren en naar het voetbal te kijken. Al het geluk die ik gisteren had met carnaval keerde zich vandaag tegen mij, ik was nog maar net uit de auto gestapt en kreeg een volledige emmer water over mijn hoofd. Daarmee was het echter nog niet voorbij, de emmers water bleven komen en ook van waterballonnen werd ik het slachtoffer, die kunnen soms trouwens erg pijnlijk aankomen. De espuma werd rijkelijk op mijn gespoten (vooral in mijn gezicht), waardoor ik zelf bijna onder een auto liep. Eindelijk vond ik carnaval erg leuk, een unieke ervaring die in België absoluut niet mogelijk zou zijn, wegens: te koud!

Rond 17uur gingen we terug naar huis, tijd om droge kleren aan te doen en op te warmen met een tas lekkere, verse melk!

Miércoles 13/02

Vandaag was carnaval officieel gedaan, want de 40-dagentijd begon. Het was dan ook erg belangrijk dat ik vandaag vroeg opstond en opnieuw mijn anakus aandeed, om 10 uur moesten we in de kerk zijn om ons kruisje te halen. We moesten ons erg haasten en raakten er net op tijd, nadat we ons kruisje hadden gekregen, ging ik met Toa, Mayra en Santi de stad verder verkennen. Toa ging even informeren voor de cursus Engels, want ze wil volgend jaar graag naar België komen. We bezochten pleintjes en markten en gingen naar het kolibri-museum. Over de middag gingen we vissoep eten, want vlees was vandaag verboden.

Na ons eten en de wandeling in de stad, namen we de bus naar Peguche. Het waren vandaag de finales van het voetbal en het basket, de hemelsluizen zetten zich wijd open en we vonden nog net een plaatsje op de tribune om te schuilen. Als de regen even wat was geminderd gingen we verder naar Agato, om ook daar naar het voetbal te kijken. Door de vele regen was er overal erg veel modder, wat voor mij weer vele glijpartijen betekende. Om wat op te warmen aten we in Agato heerlijke empanadas met warme braambessensap (…ik kan even niet op de juiste naam komen).

Rond 18u30 gingen we eindelijk naar huis en kon ik mezelf bevrijden uit mijn anakus, ik had mijn traditionele kledij al aan van 8 uur ’s morgens en begon op sommige plaatsen toch echt pijn te krijgen. Vooral rond mijn middel, want die band snijdt echt, waardoor je nooit super diep kan inademen. Ook mijn voeten en polsen hadden genoeg van mijn traditionele kledij, ik hield er zelf een blaar aan over.

Jueves 14/02

Eindelijk tijd voor Cuicocha, we spreken er al een hele vakantie over en vandaag gingen Zoë en ik er eindelijk heen. Weer moest ik alles uit de kast halen om mijn familie ervan te overtuigen dat we het wel alleen konden en toen ik uiteindelijk vertrokken was, kreeg ik telefoon dat Toa en Mayra toch meegingen. Ze gingen inderdaad mee tot aan het meer, maar de wandeling van 12km die Zoë en ik van plan waren te maken, pasten ze beleefd voor. Ze moesten echter in de namiddag ook naar hun vriendjes om Valentijn te vieren… .

Cuicocha is een kratermeer op meer dan 3000 meter hoogte, gelegen aan de voet van de slapende vulkaan Cotacachi. In het midden van het meer liggen 2 eilanden, vulkaankegels, die ontstaan zijn op de bodem van een ingestorte krater. Een prachtige plek om te bezoeken en Zoë en ik maakten de wandeling op de rand van de krater, die zeer aan te raden is aan iedereen die graag wandelt, maar die toch niet onderschat mag worden.

Het eerste uur hadden zowel Zoë en ik het lastig, we liepen in de vlakke zon en moesten vele trappen omhoog nemen. Wat er dan ook toe heeft geleid dat we vaak even moesten gaan neerzitten om te bekomen. Eens we hoger kwamen, verdween de zon achter de wolken en werd het voor mij doenbaar. Ik vond een goed staptempo en vond het zalig om te wandelen en van het uitzicht te genieten. Alleen jammer dat je niet altijd goed kon kijken in de omgeving, de paadjes lagen er soms gevaarlijk bij en je kon dus beter uit je doppen kijken of je viel naar beneden. Zoë had het echter wat lastiger, ik heb dan ook af en toe halt moeten houden om haar op te wachten. Na een goede 5uur en een half wandelen zijn we er uiteindelijk geraakt, zonder kleerscheuren, met enkel vermoeide benen en erg veel honger en dorst. We hebben de wandeling namelijk gedaan zonder eten en drinken, dat was een detail die wij over het hoofd hadden gezien.

Om 17u30 kwam onze taxichauffeur ons terug ophalen en gingen we terug naar huis, eens in Otavalo aangekomen werd het duidelijk dat ik eerst nog naar de kerk moest. Ik ging nog een uur op mijn knieën zitten om te bidden, en geloof me na zo’n zware dag is dat echt te veel vragen van je lichaam. Na de kerk namen we de bus naar huis en ik geloof dat ik naar boven gekropen ben op de berg, ik was erg moe en uitgeput. Na een verfrissende douche (en fris is het ijskoude water hier wel) kroop ik snel in mijn bed om te bekomen en te slapen.

Viernes 15/02

Op vrijdag stond er niet zoveel op het programma, ik kon dan ook eens rustig opstaan en me klaarmaken. Rond 9uur was ik klaar en kon ik beginnen aan mijn was, ik heb er 3uur over gedaan. Ik heb al mijn vuile kleren, mijn schoenen, mijn lakens, … gewassen. Het was een werk van lange adem, maar achteraf was ik blij dat alles proper was en ik besloot om dan ook maar mijn kamer wat te kuisen.

In de namiddag heb ik geholpen met koken en wat buiten in de zon in mijn boek gelezen. Rond 16uur vertrokken we naar een ander huis op de berg, want er is opnieuw iemand gestorven. Een jonge man van 24 jaar dit keer en hier is het de gewoonte om de personen thuis te houden tot de begrafenis. De personen worden in een kamer gelegd met heel veel bloemen, er staat veel eten (=offers) en ook verschillende bloemen.

Er werd een soort dienst gehouden en Toa moest voorlezen. Tijdens de dienst werden er vele christelijke liedjes gezongen in het Quichua, ik vond dit erg grappig en kon de lach op mijn gezicht dan ook niet verbergen. Tijdens en na de dienst werd iedereen overstelpt met eten: soep, broed, fruitsap, fruit, … . En weer kreeg ik geen hap door mijn keel, ik kan echt niet begrijpen wat zij hebben met doden en eten. Voor mij blijft het iets onwerkelijks, maar ik kan wel besluiten dat ik door hier zoveel in aanraking te komen met de dood, sommige dingen uit mijn leven in een ander perspectief heb geplaatst. Mensen gaan hier anders om met de dood, ze koppelen het veel meer aan hun geloof, maar ze kijken er ook anders naar. Door te luisteren naar hun vele verhalen, kan ik sommige dingen die ik mee zat nu beter begrijpen. De dood blijft echter iets moeilijk, en ik weet ook zeker dat ik Alberto nooit zal vergeten. Ik ben er echter wel van overtuigd dat ik zijn dood, die ondertussen al 1 jaar en een half geleden is, eindelijk een plaatsje begin te geven.

Sábado 16/02

Shopping-time!!! Om 11uur had ik met Zoë afgesproken om de Plaza de Ponchos leeg te kopen, we moesten echter eerst geld afhalen. We deden 3 banken met onze kaarten en bij de laatste bank had ik eindelijk geluk, ik kon wat geld afhalen. Zoë heeft wat minder geluk gehad, haar kaarten werkten niet en ze moest zich dus inhouden.

Ik kocht redelijk wat, maar heb nog lang niet alles wat ik wil. Ik kocht: bandjes, sandalen, sletsen, een broek, een lakentje, een grote tas, souvenirtjes, een nieuwe handtas, … . Voor sommigen heb ik dus al een pakje gevonden!

Over de middag zijn we lekkere pizza gaan eten, voor maar 2dollar en half. Daarna konden we er weer tegen om op koopjesjacht te gaan, afdingen is mijn nieuwe favoriete bezigheid en ik ben er nog goed in ook. Toen we er rond 16uur genoeg van hadden, gingen we nog even snel naar de supermarkt. Door Zoë haar verhalen over chocolade, had ik daar zelf ook zin in gekregen. Ik kocht dus latten chocola en er is er al één op… .

Domingo 17/02

De dag van de verkiezingen, ik was al van ’s morgens benieuwd hoe het zou lopen. Voor we echter naar de verkiezingen konden, gingen we eerst naar de mis. Om 10uur was het de mis in de iglesia San Vincente.

Na de mis gingen we naar de verkiezingen. De verkiezingen lijken op één groot volksfeest, er was veel meer volk dan anders op straat. Er waren vele straatmuzikanten en de straten waren autovrij en de taxi’s waren gratis. We bezochten 4 verschillende scholen, want iedereen gaat hier stemmen volgens het alfabet en niet volgens woonplaats. Vervolgens wordt iedereen ook nog eens ingedeeld volgens geslacht, wat er voor zorgde dat er erg lange rijen waren en plaatsen waar er niemand stond.

De mensen kregen 5 stembrieven, onder andere voor de president, de asembleistas en de provincie. Ik ontdekte ook dat ze hier om de 4 jaar gaan stemmen voor alles tegelijk. De stemhokjes zijn niets vergeleken met die in België, ze plakken gewoon een stuk karton op een tafel. Er is strenge bewaking, er waren vele mannen van het leger en politie, sommige zelf met vuurwapens.

Na het stemmen gingen we naar huis, om te koken! Na het eten gingen we even rusten op ons bed en om 16uur vertrokken we richting Peguche. Er ging een missionaris langskomen uit Quito, toen iedereen er was (toch wel een stuk of 40 jongeren), bleek dat de man niet was komen opdagen. Ze besloten om dan maar met de hele groep te bidden en het geloof te verkondigen. En na een uur en half op mijn knieën te zitten, heb ik besloten dat ik nooit zal kunnen wennen aan deze ‘marteling’. Ik begrijp echt niet waarom ze niet gewoon op de banken kunnen zitten… .

Rond 19uur waren we terug thuis en kreeg ik voor het eerst iets te eten voorgeschoteld dat ik echt niet lustte. Ik kreeg ter vervanging een beetje brood en thee. En besloot toen om samen met mijn familie naar het nieuws te kijken, waar de verkiezingsuitslagen werden verkondigd. De huidige president, Correa, werd her verkozen en mijn familie leek er niet zo blij mee. Rond 22uur deden we de tv uit en besloten te gaan slapen.

Lunes 18/02

En vandaag is het dus nog steeds geen school, ik zit hier maar een beetje te typen op mijn laptop zo dat jullie ook weten wat ik allemaal beleef. Ondertussen ben ik bij Zoë en ga ik mijn berichtje online plaatsen. Veel leesplezier!

 

Hasta luego!!!