Een lesweek op de ISPED

Buenos días,

Buenas tardes,

Beunas noches,

Afhankelijk van wanneer je dit bericht leest, kies je er maar een aanspreking uit. Want na een maand in Ecuador heb ik duidelijk door dat het ten strengste verboden is om ‘buenos días’ (=goedendag) te zeggen na 13uur. Er zijn duidelijke dagindelingen die de aanspreking bepalen.

Ik ben er trouwens ook eindelijk uit hoe je een briefje naar mij kan sturen, dus hieronder het adres:

Toa Elena Guandinango Conejo – Kim Dewaele

Cotama – Sector Centro Atahualpa

Otavalo

Imbabura

ECUADOR

Niemand heeft nu nog een excuus om mij geen brief te schrijven. Ik ben al benieuwd wie de eerste zal zijn… .

Nuja, over tot de orde van de dag. De eerste lesweek na de vakantie zit erop, tijd voor een verslag.

Lunes 19/02: verdwaald!?

Ik dacht dat ik over deze dag niets meer te vertellen zou hebben, dat het beperkt ging blijven tot een blogbericht plaatsen, skypen en wat voor school werken. Dat was echter buiten Zoë gerekend, want zij stak mij op de verkeerde bus richting huis. Nogmaals bedankt!!! Ik wou rond 17uur naar huis vertrekken van bij Zoë en er waren ons al enkele bussen gepasseerd. Toen er eindelijk één stopte zei Zoë: ‘Ja, die is het. Tot morgen!’. En daar zat ik dan op een bus richting Cotacachi i.p.v. Otavalo, gelukkig heb ik de bussystemen hier al een beetje door.

Ik was zo slim om te blijven zitten tot aan de terminal van Cotacachi, ik ging er van uit dat ik daar eenvoudiger een andere bus zou vinden richting Otavalo. Dat was het geval, ik nam dan ook de bus richting Otavalo en iets na 18u30 kwam ik eindelijk thuis aan. Ik heb besloten hier maar niets over te vertellen tegen mijn familie, die zouden me anders nooit meer ergens alleen naar toe laten gaan. Het blijft mijn en jullie kleine geheimpje dat ik, ook wel een beetje door Zoë, voor de eerste keer ‘verdwaalde’ in Ecuador. Want heel even wist ik toch echt niet waar ik terecht was gekomen, gelukkig zijn de Ecuadoranen erg vriendelijk en behulpzaam.

Martes 20/02: clases!

Eindelijk terug les, ik was echt blij dat er vandaag terug les was en ik dingen kon bijleren. Versta me niet verkeerd, vakantie hebben en leuke dingen doen vind ik ook echt leuk. Maar ik kwam tenslotte naar Ecuador om dingen bij te leren over het onderwijs hier en dat gaat nu eenmaal gemakkelijker als je les hebt.

Ik had vandaag 3 blokken van 2 uur. Het eerste nieuwe vak was ‘Diseño Curricular 2’, een beetje te vergelijken met de algemene didactiek van in België. We hadden het over de 10 basiscompetenties in het leven en over onderwijs op macro-, meso- en microniveau.

Vervolgens had ik het vak ‘Políticas y legislación, derechas y deberes de los niños, niñas y adolescentes’, de inhoud van vandaag deed mij denken aan het vak MIP aan de Arteveldehogeschool. We bespraken de definitie van politiek en hadden het over democratie en autocratie. In het tweede deel van de les, na de pauze waarin ik lekkere aardbeien kocht, hadden we het over het begrip ‘deliberar’ (=beraadslagen, reflecteren).

De laatste les op de ISPED was ‘Didáctica de cultura estética: música’, hierin kwam zowel theorie als didactiek muziek aan bod. We bespraken de lesopbouw van een les waarin je een lied aanleert, maar er kwamen ook muzische definities en begrippen aan bod. Op het einde van de les kregen we een toets, ik heb praktisch alles overgeschreven van Toa en haalde zo 11/16. De toets ging over de theoretische begrippen: cultura, estética, música, didáctica, folklor, sonido en silencio; we moesten ook de 3 delen van het volkslied opsommen en het vervolgens volledig noteren, net zoals de hymne van de ISPED. De leerkracht had volgens mij wel door dat ik het niet zelf had opgelost, hoe kan ik die hymnes nu volledig vanbuiten kennen en foutloos neerpennen… .

Na de lessen gingen Zoë en ik eerst samen met de leerkrachten eten en gingen daarna naar Ramiro om onze voorlopige planning voor te stellen. We gaan dus nog tot eind deze week lessen meevolgen, maar blijven langer dan de andere studenten. Als zij om 13uur naar huis gaan, dan beginnen wij al aan het uitwerken van onze gids tot 15uur. Volgende week gaan we verschillende scholen bezoeken, maar ondertussen werken we ook al aan onze eigen gids. Het oorspronkelijke plan was om eerst verder te werken aan de gids van Annegreet en Gudrun (de studenten van vorig jaar), maar Ramiro heeft liever dat we daar mee wachten tot onze eigen gids af is. En zo beginnen Zoë en ik donderdag dus aan een volledig nieuwe gids over coöperatieve werkvormen, spannend!!!

 Na de bespreking vertrokken we richting Ibarra, want het is dinsdag = dansdag! Jaja, de eerste dansles zit er al op. Het was een korte les, want we waren te laat; we zijn al helemaal gewoon aan het Ecuadoraans omgaan met de tijd. We leerden vandaag de 5 basispassen: un-dos, raspadito, saltadito, crusadito, un-dos-tres en ook al enkele variaties op de basispassen. Ik vond het wel meevallen, Zoë had het wat lastiger met het ritme/patroon in sommige passen. Na de dansles terug de bus op richting Otavalo, terwijl we een heerlijk passievruchtijsje aten.

Miércoles 21/02: práctica

Tijd voor een dagje praktijk op escuela Florencio O’Leary in San Rafael. Dit is een klein schooltje in Ecuadoraanse termen, er zaten maar 28 leerlingen in de stageklas van Toa, een klas in el sexto nivel (=5^de leerjaar). De dag begon rustig met een uitgebreide voorstelling van de stagiairs Toa en Alex, en een minder uitgebreide voorstelling van mezelf. Vervolgens stelden alle 28 leerlingen zichzelf voor, dit alles in het Spaans, soms zelf Kichwa.

Dan was het tijd voor het echte werk; de huiswerken werden verbeterd en daarna begonnen de lessen van de stagiairs. De eerste les was een les wiskunde van Alex, hij gaf les over de som van gelijknamige breuken. Het eerste wat mij opviel is dat alle lesvoorbereidingen hier handgeschreven zijn en er nergens een bordschema is aan toegevoegd, wat leidt tot erg onoverzichtelijke notities op het bord. De kinderen werkten flink mee, maar het viel duidelijk op dat lessen hier anders verlopen dan in België. Er is veel minder discipline, de kinderen beginnen snel te praten en ze letten lang niet allemaal op. Ook het wiskundig inzicht en het getalbegrip is bij sommigen een probleem, voor de som 6+2+7 moesten sommigen op hun vingers tellen, anderen konden dit zelf helemaal niet oplossen.

Vervolgens gaf Toa een les ‘Estudios Sociales’, het ging over crisis en zou bij ons een WO les geweest zijn. Het was een erg boeiende les, ze liet de kinderen een filmpje zien (met mijn laptop), daarna lazen ze een tekst en vervolgens gingen ze over tot groepswerk. Door de variëteit in werkvormen waren de kinderen duidelijk aandachtiger dan tijdens de les wiskunde.

 Na de speeltijd, die trouwens redelijk gelijkaardig verloopt aan die bij ons, want de kinderen gaan voetballen, touwtje springen, tikkertje spelen, … ; was het tekenles. De kinderen kregen als thema ‘el carnaval’ en begonnen te tekenen.

Ondertussen was er een soort van ‘medisch schooltoezicht’ in de klas, alles meisjes en alle jongens moesten elk in een aparte rij gaan staan en hun linker bovenarm vrijmaken. Zonder enige waarschuwing kreeg elk kind, midden in de klas een inenting.

Om wat te bekomen van de schrik, want sommige stonden echt te huilen in de klas, gingen we allemaal naar buiten en speelden we de rest van de voormiddag spelletjes. De jongens gingen allemaal voetballen, maar de meisjes waren erg geïnteresseerd in mij en ik leerde hen enkele woordjes Engels, terwijl zij mij Kichwa leerden. Vervolgens speelden we spelletjes die me aan de chiro deden denken, het was vaak met bijhorende liedjes en bewegingen.

Op het einde van de lesdag vroeg de leerkracht mij of ik volgende week een liedje wil aanleren in de klas en ook wat spelletjes van bij ons, ik ben me dus al mentaal aan het voorbereiden! Ideetjes zijn altijd welkom… .

Jueves 21/02: Kichwa

Opnieuw een lesdag op de ISPED, waarin er opnieuw nieuwe vakken werden voorgesteld. Het hoogtepunt van de dag was voor mij het vak Kichwa, deze les was het vooral een algemene inleiding, maar ik leerde ook al enkele woorden. Vandaag in de les leerden we de ‘saludos = napaykuna’ (=begroetingen). In dit vak gaat het niet enkel over de taal, maar ook de cultuur komt uitgebreid aan bod. Het lijkt mij een erg interessant vak, jammer dat we vanaf volgende week geen lessen meer volgen… .

De 2 andere vakken voor vandaag waren ‘Ética profesional’, waarin we het hadden over ethiek en moraal. En het vak ‘Gestión educativa’, wat dit vak precies inhoudt heb ik nog niet zo goed door, maar ik heb wel al begrepen dat de studenten vooral individueel aan een project gaan werken.

Ergens in de voormiddag werden we trouwens ook nog allemaal op de bus gestoken, we waren uitgenodigd door de politieschool iets verderop om naar hun toneeltjes te komen kijken. De toneeltjes werden opgevoerd door de studenten en gingen over maatschappelijke onderwerpen, zoals: drugs, corruptie, groepsdruk, … . Het was een erg interessante ervaring, heel erg grappig op sommige momenten.

 

Vandaag was trouwens ook dierendag, ik blijf maar jagen op die verdomde muis, die nu al 2 weken indringer speelt op mijn kamer. Want in Ecuador zet je je zelf over je grootste angsten heen, bijna dan toch... . De varkens waren vandaag ook ontsnapt, wat leidde tot een gigantische achtervolging met de hele familie en mijn 'papa' vond een mierennest in mijn kamer. Als dat geen feest is!

Viernes 22/02

En vandaag was dus de laatste lesdag van deze week, ik had als eerste vak opnieuw ‘Gestión educativa’ en ik denk dat ik het vak ondertussen beter begrijp. Het lijkt wel een mengeling van professionalisering en SOB. De studenten leren reflecteren op hun lesgeven en de problemen in de klas, maar ze gaan vooral dieper in op leerstoornissen en leerproblemen. Elke student kreeg vandaag zijn projectonderwerp en moet daar verder onderzoek naar doen, mogelijke onderwerpen waren: dyslexie, dyscalculie, motorische problemen, concentratiestoornissen, … .

Om 9uur was de les gedaan en werd de hele klas op de bus gestoken, wij waren uitgekozen om de begrafenis bij te wonen van een familielid van één van de lectoren. Blijkbaar gaat daar telkens een delegatie van lectoren en studenten naar toe en deze keer was mijn klas aan de beurt. Zo was het dus tijd voor begrafenis nummer 4 in Ecuador, dat zijn meer begrafenissen dan ik in België ooit heb bijgewoond. En wonder boven wonder, ik kan er steeds beter mee overweg.

Na de begrafenis hadden we nog een klein beetje les, didactiek beeld. Het was vooral een algemene inleiding en we hebben nog niet echt leerstof gezien, het ging meer over de doelen en verwachtingen. De les was vroeger gedaan en ik ging wat werken in het kamertje op de ISPED, dat was alvast het plan. Het internet op de ISPED laat het echter al 2 dagen na elkaar afweten, waardoor Zoë en ik bitter weinig hebben kunnen werken aan ons project.

Om 15uur waren we klaar om met de bus naar huis te gaan en tot overmaat van ramp bleek de bus al een eindje weg te zijn. Dan maar naar huis met de gewone bus! Zoë en ik stapten af in Otavalo en vooral Zoë haar dag werd goedgemaakt door de bank, want het lukte haar eindelijk om geld af te halen.

En nu zit ik hier een blogbericht te typen voor jullie, zodat iedereen een beeld heeft van het reilen en zeilen in Ecuador. Ik kijk alvast uit naar het komende weekend, morgen nog eens naar Plaza de Ponchos en zondag de Imbabura beklimmen met mijn familie!

 

Ciao! Hasta luego!

Kim

 

PS: Sorry dat ik nooit foto's op mijn blog toevoeg, om een of andere reden lukt het mij echt niet. Ik hoop dat ik de meeste mensen tevreden kan houden met de foto's op facebook.

Vacaciones²: carnaval, excursiónes y eleciones

Imanalla!!! Hola!!!

Cómo está? Muy bien, gracias. Zoals je ziet, met mij gaat alles dus prima. Ik had verwacht vandaag terug op de schoolbanken te zitten, het is echter maandag en we hebben al 2 weken vakantie gehad. De verkiezingen hebben er echter anders over beslist, we hebben een extra dagje vrij. Het ideale moment dus om een uitgebreid blogbericht te schrijven, die ik straks bij Zoë en Liz online kan plaatsen.

Het is momenteel erg regenachtig en ik had gisteren ook al afgesproken met Zoë dat ik naar haar kwam, lekker binnen op de computer werken: blog aanvullen, mails controleren, skypen, … . Allemaal dingen die de voorbije 2 weken erg moeilijk waren, buiten de korte bezoekjes aan de internetcafés. Je krijgt dus vandaag ook terug foto’s te zien.

Laten we overgaan tot de kern van de zaak: wat deed Kim in de tweede week van de vakantie?

Domingo 10/02

Vandaag mocht ik mee met Sabry, één van mijn klasgenoten, ze woont in Atuntaqui en wou mij graag eens een dagje meenemen in haar leven. De dag begon vroeg om kwart voor 8 werd ik al  in Ibarra verwacht, dat wilde zeggen om 6u30 thuis vertrekken.

Ik werd in Ibarra opgewacht door Sabry en haar broer Jefferson, we gingen naar de kerk. Je zult waarschijnlijk denken: ‘Alweer naar de kerk!’. Dat was inderdaad zo, maar deze keer was het geen katholieke kerk, Sabry en haar familie zijn ‘Cristiano’. Ik ben er uitgeraakt dat zij ook geloven in Jezus en God, maar in hun kerk hangt geen enkele afbeelding van uit de bijbel. De misdienst verliep ook volledig anders, er werd de hele tijd gezongen. De tekst van de liedjes werd met de beamer geprojecteerd (erg handig!), zodat iedereen kon meezingen. Ondertussen stonden alle mensen met hun handen in de lucht en ogen gesloten, sommige vielen spontaan op hun knieën en begonnen erg hard te huilen. Gelukkig liep er de hele tijd een man rond met papieren zakdoekjes, die deze gewillig aan deze mensen gaf. Op het einde van de dienst, die 2 uur duurde, werden alle nieuwelingen naar voor geroepen en gezegend. Ik ben nu dus ook officieel opgenomen in de ‘Cristiano’-gemeenschap.

Na de kerkdienst reden we met de auto van Ibarra naar Atuntaqui, de stad waar zij wonen en de rondleiding kon beginnen. Omwille van carnaval en de vakantie was er feria, wat wil zeggen dat er heel veel kraampjes waren met eten, alle winkels waren geopend op zondag en gaven fikse kortingen, er werden modeshows gegeven en er stonden vele groepjes straatmuzikanten. Ik werd deze dag dan ook de trotse eigenaar van een nieuwe cd, voor maar 3dollar kocht ik een cd met 14 liedjes met typische muziek van hier. Over de middag gingen we fritadas eten, ik ben er nu dus uit dat de term ‘fritadas’ slaat op het vlees en niet op de half gebakken kroketten die ik de vorige keer kreeg. Tenslotte brachten we nog een uurtje door in de winkel van de mama van Sabry, waar ik vele kennissen van hen ontmoette en ik blijkbaar erg in de smaak viel. Er waren verschillende vrouwen die mij wilden koppelen aan hun zoon, neef, buurjongen, … .

Rond 16uur ging ik terug richting Otavalo, waar ik Zoë ging oppikken aan de terminal. Ze was door Toa uitgenodigd om mee te komen naar Pawkar Raymi, een feest die enkel voor indigena’s is. Het ideale moment dus om onze anakus aan te doen. We werden door de familie aangekleed en opgemaakt om mee te gaan. Pawkar Raymi was dit jaar in Peguche, het is een feest die te maken heeft met een zegening en met bloemen. Er werden in het begin dan ook enkele mensen gezegend, maar al snel ging het over tot een echt feest. Er kwamen verschillende bands, die allemaal danseressen hadden meegebracht, prachtig om te zien. Na een tijdje begonnen we dan ook zelf allemaal te dansen, nu ja: ‘dansen’. Dansen is voor de indigena’s gelijk aan in een kringetje stappen op het ritme van de muziek en af en toe van richting veranderen. Hoe dan ook; meer dan een unieke ervaring en het ideale moment om een familiefoto te trekken.

Lunes 11/02

Vroeg dag! Nadat we gisteren pas rond 2 uur ’s nachts in ons bed beland waren, moesten we er vandaag weer vroeg uit. Mijn familie heeft echt nog nooit van uitslapen gehoord, ik heb deze vakantie nog geen enkele keer langer dan 7 uur kunnen slapen. Meestal staan ze hier op rond 5u30 – 6uur en dan doe ik gewoon mee, terwijl we vaak pas rond 23uur in ons bed zitten. Ook vandaag werden we dus vroeg wakker van al het lawaai en de bedrijvigheid rondom ons.

Na het ontbijt werden Zoë en ik meegenomen door Toa naar Parque Aquatico, aan de Lago de San Pablo. We gingen daar carnaval vieren, het was echter een bewolkte dag en door de weinige uren slaap (en de bijhorende kou), had ik dan ook niet zoveel zin om kletsnat te worden. Ik weet niet meer of ik dit al vertelde, maar carnaval hier is hetzelfde als ‘waterspelletjes’. Je word hier overgoten door emmers water, als je pech hebt wordt je zelf in de meren of beken gegooid. Verder kun je ook volgespoten worden met espuma, een soort van schuim en in het slechtste geval krijg je een ei of bloem over je hoofd. Vandaag bleef ik gelukkig gespaard, buiten een beetje espuma werd ik niet het slachtoffer van Toa’s vrienden.

Wij gingen redelijk vroeg weg van carnaval, alle vrienden van Toa gingen verder vieren in Peguche, terwijl wij gewoon de bus naar huis namen. Zoë en ik ploften ons op mijn bed en vielen beiden in slaap, ja we waren echt moe… . Een beetje later ging Zoë naar huis en besloot ik om mijn cursus Spaans erbij te nemen en wat te herhalen, verder dan hoofdstuk 2 ben ik deze vakantie echter niet geraakt: druk, druk, druk!!!

Martes 12/02

Ook op dinsdag begon de dag weer vroeg, maar ik was beter uitgerust dan gisteren en besloot dan ook maar onmiddellijk aan de slag te gaan. De hele voormiddag was ik druk aan het werk met de familie en voor mezelf. Wat kun je doen op 1 voormiddag in Ecuador: groenten snijden, koken, de tafel dekken, afwassen, kleren wassen, maïs ‘plukken’, cañas de azúcar snijden en eten, op ‘fruitjacht’ gaan, … . Zoals je ziet, ik heb dus echt niet stil gezeten. Het maïs plukken was een lastig werk, waar je pijn van krijgt aan je duimen. We moesten van een 50-tal maïskolven elk stukje maïs één voor één van de kolf duwen met onze duimen. Na dit werk was het tijd voor de cañas de azúcar, of in het Nederlans: suikerrietstengels. We moesten ze eerst pellen en snijden, daarna steek je ze in je mond en bijt je er op, een erg zoete smaak, je mag/kan ze wel niet inslikken. Tijdens onze ‘fruitjacht’ aten we limoenen, guaves en granillas; dat laatste is een soort fruit die lijkt op passievrucht, maar iets minder zoet.

Rond 12 uur vertrok ik met Toa, David, Judith, Luis en Matéo naar Agato om carnaval te vieren en naar het voetbal te kijken. Al het geluk die ik gisteren had met carnaval keerde zich vandaag tegen mij, ik was nog maar net uit de auto gestapt en kreeg een volledige emmer water over mijn hoofd. Daarmee was het echter nog niet voorbij, de emmers water bleven komen en ook van waterballonnen werd ik het slachtoffer, die kunnen soms trouwens erg pijnlijk aankomen. De espuma werd rijkelijk op mijn gespoten (vooral in mijn gezicht), waardoor ik zelf bijna onder een auto liep. Eindelijk vond ik carnaval erg leuk, een unieke ervaring die in België absoluut niet mogelijk zou zijn, wegens: te koud!

Rond 17uur gingen we terug naar huis, tijd om droge kleren aan te doen en op te warmen met een tas lekkere, verse melk!

Miércoles 13/02

Vandaag was carnaval officieel gedaan, want de 40-dagentijd begon. Het was dan ook erg belangrijk dat ik vandaag vroeg opstond en opnieuw mijn anakus aandeed, om 10 uur moesten we in de kerk zijn om ons kruisje te halen. We moesten ons erg haasten en raakten er net op tijd, nadat we ons kruisje hadden gekregen, ging ik met Toa, Mayra en Santi de stad verder verkennen. Toa ging even informeren voor de cursus Engels, want ze wil volgend jaar graag naar België komen. We bezochten pleintjes en markten en gingen naar het kolibri-museum. Over de middag gingen we vissoep eten, want vlees was vandaag verboden.

Na ons eten en de wandeling in de stad, namen we de bus naar Peguche. Het waren vandaag de finales van het voetbal en het basket, de hemelsluizen zetten zich wijd open en we vonden nog net een plaatsje op de tribune om te schuilen. Als de regen even wat was geminderd gingen we verder naar Agato, om ook daar naar het voetbal te kijken. Door de vele regen was er overal erg veel modder, wat voor mij weer vele glijpartijen betekende. Om wat op te warmen aten we in Agato heerlijke empanadas met warme braambessensap (…ik kan even niet op de juiste naam komen).

Rond 18u30 gingen we eindelijk naar huis en kon ik mezelf bevrijden uit mijn anakus, ik had mijn traditionele kledij al aan van 8 uur ’s morgens en begon op sommige plaatsen toch echt pijn te krijgen. Vooral rond mijn middel, want die band snijdt echt, waardoor je nooit super diep kan inademen. Ook mijn voeten en polsen hadden genoeg van mijn traditionele kledij, ik hield er zelf een blaar aan over.

Jueves 14/02

Eindelijk tijd voor Cuicocha, we spreken er al een hele vakantie over en vandaag gingen Zoë en ik er eindelijk heen. Weer moest ik alles uit de kast halen om mijn familie ervan te overtuigen dat we het wel alleen konden en toen ik uiteindelijk vertrokken was, kreeg ik telefoon dat Toa en Mayra toch meegingen. Ze gingen inderdaad mee tot aan het meer, maar de wandeling van 12km die Zoë en ik van plan waren te maken, pasten ze beleefd voor. Ze moesten echter in de namiddag ook naar hun vriendjes om Valentijn te vieren… .

Cuicocha is een kratermeer op meer dan 3000 meter hoogte, gelegen aan de voet van de slapende vulkaan Cotacachi. In het midden van het meer liggen 2 eilanden, vulkaankegels, die ontstaan zijn op de bodem van een ingestorte krater. Een prachtige plek om te bezoeken en Zoë en ik maakten de wandeling op de rand van de krater, die zeer aan te raden is aan iedereen die graag wandelt, maar die toch niet onderschat mag worden.

Het eerste uur hadden zowel Zoë en ik het lastig, we liepen in de vlakke zon en moesten vele trappen omhoog nemen. Wat er dan ook toe heeft geleid dat we vaak even moesten gaan neerzitten om te bekomen. Eens we hoger kwamen, verdween de zon achter de wolken en werd het voor mij doenbaar. Ik vond een goed staptempo en vond het zalig om te wandelen en van het uitzicht te genieten. Alleen jammer dat je niet altijd goed kon kijken in de omgeving, de paadjes lagen er soms gevaarlijk bij en je kon dus beter uit je doppen kijken of je viel naar beneden. Zoë had het echter wat lastiger, ik heb dan ook af en toe halt moeten houden om haar op te wachten. Na een goede 5uur en een half wandelen zijn we er uiteindelijk geraakt, zonder kleerscheuren, met enkel vermoeide benen en erg veel honger en dorst. We hebben de wandeling namelijk gedaan zonder eten en drinken, dat was een detail die wij over het hoofd hadden gezien.

Om 17u30 kwam onze taxichauffeur ons terug ophalen en gingen we terug naar huis, eens in Otavalo aangekomen werd het duidelijk dat ik eerst nog naar de kerk moest. Ik ging nog een uur op mijn knieën zitten om te bidden, en geloof me na zo’n zware dag is dat echt te veel vragen van je lichaam. Na de kerk namen we de bus naar huis en ik geloof dat ik naar boven gekropen ben op de berg, ik was erg moe en uitgeput. Na een verfrissende douche (en fris is het ijskoude water hier wel) kroop ik snel in mijn bed om te bekomen en te slapen.

Viernes 15/02

Op vrijdag stond er niet zoveel op het programma, ik kon dan ook eens rustig opstaan en me klaarmaken. Rond 9uur was ik klaar en kon ik beginnen aan mijn was, ik heb er 3uur over gedaan. Ik heb al mijn vuile kleren, mijn schoenen, mijn lakens, … gewassen. Het was een werk van lange adem, maar achteraf was ik blij dat alles proper was en ik besloot om dan ook maar mijn kamer wat te kuisen.

In de namiddag heb ik geholpen met koken en wat buiten in de zon in mijn boek gelezen. Rond 16uur vertrokken we naar een ander huis op de berg, want er is opnieuw iemand gestorven. Een jonge man van 24 jaar dit keer en hier is het de gewoonte om de personen thuis te houden tot de begrafenis. De personen worden in een kamer gelegd met heel veel bloemen, er staat veel eten (=offers) en ook verschillende bloemen.

Er werd een soort dienst gehouden en Toa moest voorlezen. Tijdens de dienst werden er vele christelijke liedjes gezongen in het Quichua, ik vond dit erg grappig en kon de lach op mijn gezicht dan ook niet verbergen. Tijdens en na de dienst werd iedereen overstelpt met eten: soep, broed, fruitsap, fruit, … . En weer kreeg ik geen hap door mijn keel, ik kan echt niet begrijpen wat zij hebben met doden en eten. Voor mij blijft het iets onwerkelijks, maar ik kan wel besluiten dat ik door hier zoveel in aanraking te komen met de dood, sommige dingen uit mijn leven in een ander perspectief heb geplaatst. Mensen gaan hier anders om met de dood, ze koppelen het veel meer aan hun geloof, maar ze kijken er ook anders naar. Door te luisteren naar hun vele verhalen, kan ik sommige dingen die ik mee zat nu beter begrijpen. De dood blijft echter iets moeilijk, en ik weet ook zeker dat ik Alberto nooit zal vergeten. Ik ben er echter wel van overtuigd dat ik zijn dood, die ondertussen al 1 jaar en een half geleden is, eindelijk een plaatsje begin te geven.

Sábado 16/02

Shopping-time!!! Om 11uur had ik met Zoë afgesproken om de Plaza de Ponchos leeg te kopen, we moesten echter eerst geld afhalen. We deden 3 banken met onze kaarten en bij de laatste bank had ik eindelijk geluk, ik kon wat geld afhalen. Zoë heeft wat minder geluk gehad, haar kaarten werkten niet en ze moest zich dus inhouden.

Ik kocht redelijk wat, maar heb nog lang niet alles wat ik wil. Ik kocht: bandjes, sandalen, sletsen, een broek, een lakentje, een grote tas, souvenirtjes, een nieuwe handtas, … . Voor sommigen heb ik dus al een pakje gevonden!

Over de middag zijn we lekkere pizza gaan eten, voor maar 2dollar en half. Daarna konden we er weer tegen om op koopjesjacht te gaan, afdingen is mijn nieuwe favoriete bezigheid en ik ben er nog goed in ook. Toen we er rond 16uur genoeg van hadden, gingen we nog even snel naar de supermarkt. Door Zoë haar verhalen over chocolade, had ik daar zelf ook zin in gekregen. Ik kocht dus latten chocola en er is er al één op… .

Domingo 17/02

De dag van de verkiezingen, ik was al van ’s morgens benieuwd hoe het zou lopen. Voor we echter naar de verkiezingen konden, gingen we eerst naar de mis. Om 10uur was het de mis in de iglesia San Vincente.

Na de mis gingen we naar de verkiezingen. De verkiezingen lijken op één groot volksfeest, er was veel meer volk dan anders op straat. Er waren vele straatmuzikanten en de straten waren autovrij en de taxi’s waren gratis. We bezochten 4 verschillende scholen, want iedereen gaat hier stemmen volgens het alfabet en niet volgens woonplaats. Vervolgens wordt iedereen ook nog eens ingedeeld volgens geslacht, wat er voor zorgde dat er erg lange rijen waren en plaatsen waar er niemand stond.

De mensen kregen 5 stembrieven, onder andere voor de president, de asembleistas en de provincie. Ik ontdekte ook dat ze hier om de 4 jaar gaan stemmen voor alles tegelijk. De stemhokjes zijn niets vergeleken met die in België, ze plakken gewoon een stuk karton op een tafel. Er is strenge bewaking, er waren vele mannen van het leger en politie, sommige zelf met vuurwapens.

Na het stemmen gingen we naar huis, om te koken! Na het eten gingen we even rusten op ons bed en om 16uur vertrokken we richting Peguche. Er ging een missionaris langskomen uit Quito, toen iedereen er was (toch wel een stuk of 40 jongeren), bleek dat de man niet was komen opdagen. Ze besloten om dan maar met de hele groep te bidden en het geloof te verkondigen. En na een uur en half op mijn knieën te zitten, heb ik besloten dat ik nooit zal kunnen wennen aan deze ‘marteling’. Ik begrijp echt niet waarom ze niet gewoon op de banken kunnen zitten… .

Rond 19uur waren we terug thuis en kreeg ik voor het eerst iets te eten voorgeschoteld dat ik echt niet lustte. Ik kreeg ter vervanging een beetje brood en thee. En besloot toen om samen met mijn familie naar het nieuws te kijken, waar de verkiezingsuitslagen werden verkondigd. De huidige president, Correa, werd her verkozen en mijn familie leek er niet zo blij mee. Rond 22uur deden we de tv uit en besloten te gaan slapen.

Lunes 18/02

En vandaag is het dus nog steeds geen school, ik zit hier maar een beetje te typen op mijn laptop zo dat jullie ook weten wat ik allemaal beleef. Ondertussen ben ik bij Zoë en ga ik mijn berichtje online plaatsen. Veel leesplezier!

 

Hasta luego!!!

Vacaciones!

Ja, jullie lezen het goed ik heb vakantie, 2 weken lang. Ik schreef het al eens eerder op mijn blog, maar ik wou jullie er toch nog even aan herinneren! En ja, ik zit heus niet stil tijdens de vakantie…

Hieronder een overzicht van de belangrijkste vakantiezaken tot nu toe:

Klein hartje… groot hart!

Ondertussen ben ik 3 weken in Ecuador, ik vertrok eerlijk gezegd met een erg klein hartje. Maar het kleine hartje werd een groot hart, vooral ten opzichte van mijn familie en de prachtige omgeving. Het wonen bij de familie bevalt me wel, ik begin meer en meer te beseffen dat het een enorm unieke ervaring is om bij Otavaleños te wonen.

De berg waar het huis staat vind ik zalig, al wordt het misschien ook nog eens mijn dood. Het regende de laatste dagen af en toe eens, de paden worden dan reuze glijbanen… En wie mij een beetje kent, die kan het al raden, ik ben al meerdere keren naar beneden gegleden. Voorlopig kom ik er nog goed vanaf, buiten een paar vuile broeken en schoenen en een bezeerde poep, niets ernstigs.

Ik heb dus een zeer groot hart voor mijn familie, ze zijn zo warm en ontvangen mij echt met open armen. Ze proberen mij zoveel mogelijk te betrekken in het gezinsleven en nemen mij overal mee naartoe. De momenten ’s avonds dat we met zijn allen aan tafel zitten of wanneer een van mijn zussen bij me op bed komt zitten om bij te praten, ik vind het allemaal zo ontzettend leuk!!

Ik blijf echter ook soms een klein hartje hebben, op de berg wonen heel erg veel honden. De honden hier zien er allemaal zo eng uit, ik loop er dan ook liefst zo snel mogelijk voorbij. Voorlopig blijft het echter beperkt tot blaffen en achtervolgd worden door de ‘enge’ beesten.

Wat mijn hartje momenteel super klein maakt zijn de muizen, mensen die mij goed kennen, die weten dat ik als de dood ben voor muizen. En deze week ontdekten Mayra en ik dat we met muizen zitten in huis, we sprongen dan ook gezamenlijk op mijn bed en begonnen hard te tieren… Mijn ‘mama en papa’ kwamen binnen en begonnen hard met ons te lachen, waarop een gemeenschappelijk slappe-lach-moment volgde. Ik denk dat we gewoon zullen moeten leren leven met het feit dat er muizen zijn, want ik ben ze al meerdere keren tegengekomen en ik kan niet blijven overal opspringen. Het is alvast een troost dat ik niet de enige ben met enorm veel schrik.

Zoë die zou vast zeggen dat het aan mij ligt, want ik ben bang van enorm veel dieren. Kijken is voor mij echt geen probleem, zolang het maar op ruime afstand is.

Correr

In België hoorde ik al vele malen mensen zeggen: “Dank u, Evy Gruyaert!”. Wel ik roep vanaf nu luidkeels: “ Gracias, Toa Elena Guandinango Conejo (en Luis Angel)!!!”. Ik ben deze vakantie tot nu toe al 3 keer om 5u30 opgestaan, iets voor zes vertrekken we om te gaan lopen. We liepen al 2 keer meer dan 1u30, de laatste keer was het iets korter.

Het lopen gaat hier geweldig goed, beter dan ik verwachtte gezien de hoogte en de vele bergen. We plannen tussen het lopen wel regelmatig wandelstukken, want soms gaat het echt te stijl om te lopen. De uitzichten zijn hier prachtig en dat maakt het lopen bij zonsopgang zo fascinerend. Als we dit de volle 3 maanden volhouden, dan kom ik in goede conditie terug!

Competición deportivo

Het is hier vakantie en bijna carnaval, dat wil zeggen dat er zowel in Peguche als in Agato sportwedstrijden zijn. We gingen de voorbije week al naar allebei de dorpjes om te kijken naar de wedstrijden, we gingen op woensdag-, donderdag- en zaterdagnamiddag. Ze spelen basketbal, volleybal en voetbal; de wedstrijden zijn zowel voor jongens als voor meisjes.

In Agato is de hoofdprijs zelfs een auto!! Het is leuk om op deze plekken te zijn, er is enorm veel volk en er is constant muziek. Je kunt er van alles kopen om te eten en drinken, één gezellige boel dus!

La comida

Het eten blijft hier iets apart, maar ik blijf dan ook proeven. De voorbije week was erg aangenaam voor de smaakpapillen in mijn mond. Ik heb weer verschillende nieuwe zaken geproefd en al dan niet lekker bevonden!

• Empanadas: dit vind ik heerlijk! Ik at ze al gevuld met kaas, banaan, kip en groenten.
• Fritadas: deed mij een beetje denken aan kroketten die niet genoeg gebakken zijn. Niet slecht, maar ook niet wauw!!
• Helados de paila: overheerlijke sorbet, gemaakt in grote koperen pannen op een laag stro en gezouten ijs.
• Nogados: een soort van nougat uit de stad Ibarra. Lekker, maar ik had al beter gegeten.
• Arrope de mora: een kleverige bramensiroop, die je moet aanlengen met water. Enorm zoet, lijkt een beetje op grenadine.
•  …

De meeste dingen vind ik echt super lekker, maar het is altijd veel te veel. Als desayuno (=ontbijt) krijg je hier al een gigantisch bord met rijst, groenten en een ei. Als almuerzo (=lunch) krijg je steeds een grote kom soep, die voor mij al een volledige maaltijd is; en een bord met rijst, groenten en vlees. Dit telkens geserveerd met heerlijke vruchtensappen!

Gelukkig wordt er thuis ’s avonds niet meer zoveel gegeten, met een tas thee en een broodje kom je er meestal vanaf. Soms is er echter ook nog soep of rijst, ik sla dit meestal af en neem genoegen met mijn brood.

 
Fin de semana 1

Het eerste weekend van de vakantie werd ik door Toa bij Liz en Zoë gedropt, ik had eerst niet zo goed door waarom ik er 2 keer moest blijven slapen. Maar het werd mij al snel duidelijk, ik bleef er van zaterdagavond tot maandagavond.

Het neefje van Toa, Kevin die 13 jaar was, is overleden tijdens carnaval aan de Lago de San Pablo en in die 2 dagen was er de begrafenis en zo… . Het was een trieste gebeurtenis voor de hele familie en ze wilden mij er denk ik niet te veel in betrekken, ik bleef dan ook bij Liz. Achteraf gezien ben ik blij dat ik het niet allemaal moest meemaken, ook al was het bij Liz ongelooflijk saai.

Zoë en ik hadden enorm uitgekeken naar de uitstap richting Cuicoche, maar de zondag zaten we om 16 uur nog steeds bij Liz thuis en Cuicoche werd vervangen door Yahuarcoche. Ook een mooi meer, maar op zich niets vergeleken met wat we verwachtten. De familie van Liz was vervolgens erg lui aan het meer en elke afstand, hoe klein ook, moest met de auto worden overbrugd.

De maandag had Liz opnieuw geen plannen met ons, het werden dus 2 dagen van lezen en computeren. We verveelden ons te pletter, maakten uit verveling zelf een volledige kan limonada, die we vervolgens uit verveling volledig opdronken, met buikpijn tot gevolg! Gelukkig gingen Zoë en ik ook nog een kleine wandeling maken in San Roque om toch nog eens buiten te zijn.

Día de trabajo

Op dinsdag hadden Zoë en ik een ‘werkdag’, we werden om 10 uur op de ISPED verwacht. Er kwam bezoek uit België, Griet van Herck, de verantwoordelijke van de Arteveldehogeschool voor internationalisering in Ecuador.

Na heel wat pushen, liet Toa mij uiteindelijk alleen met de bus gaan, ze is echt overbezorgd… . Maar ik ben er veilig geraakt en ook veilig terug thuis afgezet.

Na de korte meeting op de ISPED namen Stijn en Griet ons meer naar de UTN in Ibarra, onderweg gingen we nog eens lekker eten aan de Lago de San Pablo. In de UTN werden we door heel wat mensen ontvangen en werd er heel wat besproken.

Het belangrijkste voor Zoë en mij was de ontmoeting met Ramiro, de leraar van de traditionele Ecuadoraanse dansen. We gingen op vrijdag opnieuw naar hem en maakten enkele praktische afspraken. Vanaf dinsdag 19 februari volgen Zoë en ik officieel dansles in het UTN, we kijken er alvast heel erg naar uit!

Comprar ropas

Op woensdagvoormiddag gaf Toa mij de boodschap om Zoë op te bellen, ze moest om 10u30 aan de terminal zijn. We gingen kleren kopen!!! Dankzij mijn ‘mama’ gingen we naar de goedkoopste winkels en kochten Zoë en ik onze typische plaatselijke kledij… .

Er was echter één probleem, ik ben te groot en voor mij moeten er dan ook een paar dingen verlengd worden. Ze zullen binnen enkele dagen klaar zijn! Want ja hoor mensen, vooral mama en Annaïs, ik ga nog eens ergens te groot voor zijn, wie had dat ooit gedacht!

De typische traditionele kleding bestaat uit het volgende:

• Camisas, een witte geborduurde bloes;
• Rebozos, een sjaal die rond je schouders hangt;
• Anakus, een lange, donkere rok met daaronder een witte rok;
• Walkas, goudkleurige kralenkettingen;
•  Maki watana, rode kralenarmbanden;
• Cintas, geweven doeken in het haar en om de middel.

Funeral

Op donderdag was er alweer een begrafenis, deze keer van een iets oudere man die op de berg woonde. Deze keer werd ik nergens gedropt en mocht ik het hele gebeuren gewoon meevolgen. Wat een unieke ervaring was, want Otavaleños gaan hier toch anders mee om.

We vertrokken met een heuse begrafenisstoet naar de kerk, daar werd er een korte ceremonie gehouden. Dit leek heel erg op een gewone mis, maar met andere liedjes, Toa en haar vrienden zongen live. Na de mis gingen we weer met een stoet naar het kerkhof. Er werd toch zeker 6 kilometer gewandeld.

Het kerkhof is enkel voor Indigenas, dat voor de Mestiezen ligt iets verderop. Het was een vreemde bedoening voor mij, want het kerkhof was enorm druk. Er waren enorm veel mensen en die zaten gewoon vanboven op het graf van hun familieleden. Zo zaten wij met het hele gezin vanboven op het graf van Enty, dit was het tweelingbroertje van David. Hij stierf aan wiegendood op de leeftijd van 8 maanden. 

Iedereen had eten mee en er werd geruild onder elkaar. Ik  kreeg op het kerkhof zeker 6 bananen en broodjes in mijn handen geduwd en ook potten met ander eten. Het enige probleem was dat ik door de gedachte dat ik op een kerkhof was en vanboven op een graf zat, geen hap door mijn keel kreeg.

Ik heb enorm goed geobserveerd, maar het bleef een aparte ervaring. Ik had het wat moeilijk met enkele zaken op het kerkhof en was dan ook blij dat we rond 14uur vertrokken richting Peguche om te gaan basketten.

Ik had voor die dag echter nog niet genoeg gelovige zaken gedaan, van 17u tot 17u30 gingen we naar een mis. Aansluitend gingen we nog 2 uur naar de kapel met alle jongeren om te bidden met de paternoster. Opnieuw een dag met een overdosis kerk en geloof! Ik blijf er echter wel enorm veel respect voor hebben.

Ibarra

Op vrijdag gingen Zoë en ik alleen naar Ibarra, de ciudad blanca. Een leuke stad om te bezoeken, maar we waren het er allebei over eens dat we Otavalo leuker en mooier vinden. Mijn familie had de stad dan ook afgeschilderd als erg gewelddadig en ze waren er niet gerust in dat wij helemaal alleen naar die grote stad gingen. We kwamen er gelukkig zonder kleerscheuren vanaf en werden niet bestolen.

We bezochten het toeristische gedeelte van de stad, met vele parken, kerken en kathedralen. We liepen door de Mercado Amazonas en langs la Esquina del Coco. In het oude stadscentrum proefden we ook van typische zoetwaren uit Ibarra. Het was een leuke dag, met erg veel zon en heel wat wandelen.

Zoë en ik hebben besloten om er nog eens terug te keren en dan de trein te nemen vanuit Ibarra naar de Primer Paso, een typische toeristenuitstap die ook wij gaan maken, het is richting de kust en klinkt veelbelovend.

Día de familia

Vrijdagavond was een echte familieavond, we zaten met zijn allen gezellig aan tafel, want zetels hebben we niet en praatten over van alles. Ik leerde weer wat nieuwe woorden in het Kichwa en zij leerden enkele woorden Nederlands.

Op zaterdag liep de wekker om 6 uur af, want om 6u30 ging ik mee met mijn ‘papa’. We bezochten zowat alle markten van Otavalo. We begonnen op de veemarkt, gingen vervolgens naar Plaza 24 de mayo, daarna naar Plaza Copacabana. Om af te sluiten brachten we een bezoekje aan Plaza de Ponchos en de omliggende straten.

Vervolgens kwam mijn ‘mama’ ons vervoegen en gingen we richting Agato om te eten en naar het voetbal te kijken. Rond 16uur gingen we naar huis en nu zit ik hier een bericht te schrijven, zodat jullie ook weten wat ik hier allemaal doe.

Straks vertrekken we nog richting een ‘miss-verkiezing’, ze kiezen hun reina de carnaval.

Asha kashkaman (=tot later)!!!!

Geslaagd??? Geslaagd!!!! (Of toch niet...)

Alli puncha!

Jaja, na mijn vorige blogbericht heb ik besloten dat ik nooit een echte schrijver zal worden. Vandaar dat ik me nu dan ook wil verontschuldigen voor het kortere blogbericht, de tijd is er gewoon niet om het erg uitgebreid te doen. Ik wil namelijk zoveel mogelijk zien, doen en beleven...

Ik ben de voorbije week in erg veel dingen geslaagd, sommige zaken verliepen ook wat minder vlot. Hieronder volgt een overzichtje:

• Eerst en vooral slaagde ik voor mijn examens, dat was hier een reden om te feesten! Samen met Toa en 6 andere vrienden gingen we eten: pizza!!! Een geslaagde avond.
• Ik slaagde er ook in om erg christelijk te zijn, ik ging de voorbije 7 dagen 5 keer naar de kerk! De laatste keer werd het me bijna te veel... We waren in de kerk samen met een 20-tal jongeren, ze waren allemaal aan het bidden met hun paternoster. Daarvoor zaten we al meer dan 30 minuten op onze knieën en plots voelde ik me erg warm worden en het bloed uit mijn hoofd wegtrekken. Alles werd zwart en de geluiden verdwenen op de achtergrond, net op tijd stopte het en kon ik me neerzetten om te bekomen. Dit was even een minder prettige ervaring, geen idee wat er gebeurd was als ik daar ter plekke van mijn stokje was gegaan. Ik heb wel nog steeds erg veel respect voor hun sterke geloof en vind het een aparte ervaring om me er in te laten onderdompelen..
• Aansluitend op het vorige: ik slaag er in om als braaf meisje, die haar gastgezin niet wil teleurstellen, voor elke maaltijd te bidden. Ik begin zelf al spontaan een kruisteken te maken als we een kerk voorbij wandelen, wie had dat ooit gedacht na week 2.
• Ik volgde een volledige week les, er kwam veel interessante info aan bod, ook erg herkenbaar allemaal. Didactische principes, lesvoorbereidingen, muzische, ... . Deze week waren er echter ook 3 hoogtepunten. Ten eerste de les Engels: een ideaal 'slappe lach-moment', hun uitspraak is niet wat het zou moeten zijn en ze lachten zichzelf de hele les uit. Toen ik op het einde van de les een stukje voorlas in het Engels gingen alle mondjes wagenwijd open staan, ze waren volledig onder de indruk. Ten tweede: de praktijk, op woensdag werd de voorbije praktijkperiode beroordeelt. Een erg aparte ervaring, ze geven zo vrij hun mening! Daarna gingen we naar de stagescholen, erg interessant en boeiend, ik kijk er al naar uit om op 20 februari mee te gaan om les te volgen. Ten derde: de slotshow. Sommige leerlingen volgen op de ISPED 2 dagen per week langer les en stelden hun werken voor op donderdag in een show. Een fantastisch aanbod van muziek, dans en ICT.
• Ik slaagde erin om een beetje te wennen aan het Ecuadoraanse eten, ik blijf steeds van alles proeven. Ik ben wel van het idee afgestapt om steeds alles te proberen opeten: onmogelijk!!! Ik eet vanaf nu dus ook enkel op waar ik zin in heb en wat ik op kan. Het eten op zich is best lekker, alleen wat eentonig soms (kip met rijst en groenten). Van de vele vruchtensappen krijg ik maar niet genoeg! Het enige die voor mij wat minder was deze week, was de soep met bloed en ingewanden... Een unieke ervaring, maar ik ben er toch niet zo van overtuigd. Morgen staat er cuy (=cavia) op het menu, ik ben me al mentaal aan het voorbereiden.
• Ik ben er deze week ook in geslaagd om al 2 keer mijn kleren te wassen; met de hand. Een leuke ervaring, die wel erg veel tijd in beslag neemt. Maar een wasmachine is er in mijn gezin niet aanwezig, wat ik eigenlijk zelf niet jammer vind! Want kleren wassen is hier een groepsgebeuren, die zeker 2 uur duurt...
• Ik heb ook al erg veel mijn 'mama' en 'zussen' geholpen bij het koken, want ik ben verhuisd!! Sinds woensdag woon ik echt op de boerderij van mijn gastgezin = zalig! Ik heb nu zelf een bed met een matras, mij hoor je dus niet klagen. Ik help mee met de koeien en de kippen, we werken op het land en er wordt enorm veel gelachen.
• Ik slaagde er ook in om erg veel prachtige dingen te zien: de plaza de ponchos in Otavalo, parque aquatico in San Pablo, de zoo in de buurt van Quito, ... . Ook van de vele prachtige wandelingen krijg ik maar niet genoeg.
• Ik spreek ook mijn eerste woorden Quechua, blijft wel moeilijk om Spaans en Quechua tegelijk op te pikken. Ik ben er in mijn gastgezin niet altijd zeker van wat er nu precies gezegd wordt, ze praten alles door elkaar... .

Ik zal het hierbij houden, want dit waren voor mij de hoogtepunten van deze week. Ik zal straks nog even proberen om foto's toe te voegen op mijn blog, zo worden ook voor jullie de ervaringen wat meer werkelijkheid.

Voor verdere info wijs ik jullie graag door naar Zoë, zij is 100% zeker een betere schrijver dan ik. Ze vindt het zelf ook echt leuk (en heeft natuurlijk ook elke dag internet).

En nu ga ik genieten van de 2 weken vakantie, want ja je hoort het goed, ik heb blijkbaar 2 weken vakantie. De ISPED is gesloten voor de carnaval-vakantie, ik kijk er al naar uit om erg veel te doen.

Hasta luego!